Als je mensen ontmoet die gehinderd zijn in hun expressie
van bewegen, spreken of denken realiseer je je pas hoe vanzelfsprekend je deze
kwaliteiten hebt in je leven. Zelfs als het je duim is, die niet goed beweegt
of een teen, het hindert, het confronteert, je kunt er knap chagrijnig van
worden en dan heb ik het niet eens over veel ernstigere aandoeningen.
Bij de meeste mensen zal een goede gezondheid boven aan de
wensenlijst staan, om de rest van de wensen te kunnen verwezenlijken. Een
beperkte gezondheid geeft beperkte mogelijkheden, het is een belangrijke
voorwaarde. Toch is het ongelooflijk hoe weinig we bereid zijn daarvoor te
doen. Hoe weinig feeling we hebben met de signalen die we vanuit het lichaam
aangereikt krijgen. Ik weet zeker dat als iemand een probleem ontwikkelt, dat
daaraan voorafgaand dagen, weken, maanden misschien wel jaren signalen zijn
afgegeven dat er iets niet lekker zat. Het lichaam is redelijk geduldig en
bereid compensaties te ontwikkelen om de brandhaarden te ontlasten. En de
roepende in de woestijn wordt misschien ook op een gegeven moment murw, geen
zin meer om te vragen om aandacht. Geen uitreiking meer naar contact. Er gaat
een goede knoop in en we hebben het er niet meer over.
Dit zijn de knopen in de free flow, de eerste barstjes in de
vrije stroom, het geheel is nog aan de praat maar er zijn gebieden slechter
bereikbaar, slechter doorbloed, minder aanwezig. Deze situatie kan je aangaan
met aandacht, met adem, met oefeningen, met warmte, druk, massage. Ontknoop, beadem
en zorg dat je terug veert in je vrije stroom. Niets mag ontbreken in de
volledigheid van jezelf, want je hebt alles nodig op je weg naar je bestemming.