De dikke darm meridiaan is de yang-counterpart van de long. Ze begint in de wijsvinger en loopt over de zijde van de arm-strekkers over schouder en hals , langs de mond naar de hoek van de neusvleugels. Van oudsher heet deze meridiaan de tanden meridiaan omdat het meridiaanverloop daar een belangrijke invloed heeft. Het beroemdste punt van deze meridiaan, hegu ( in het Chinees) of koko in het Japans in het web tussen duim en wijsvinger is een fijn punt om kiespijn zolang te stillen of je voor te bereiden op een bezoek aan de tandarts.
Het beeld van een jong kind die met een gestrekte wijsvinger de wereld om zich heel probeert te categoriseren is wel meest typisch. Door het aan te wijzen en te benoemen ( die!, die!) wordt er onderscheid gemaakt tussen zichzelf en de wereld en zo indeling gemaakt en een vorm van orde geschept. Waar de longmeridiaan ( zie hiervoor) vooral gaat over het naar zich toe halen en zich verhouden tot, is de dikke darm meer gericht op het de juiste afstand en orde bepalen, wat zich het duidelijkst uit als je de meridiaan strekt en er een duidelijk afwijzende houding ontstaat, helemaal als je hals en gezicht ook mee doen.( zie onderste foto)
Het mooiste is wel het spel met weggooien, waar een kind een fase doormaakt dat het vooral spullen van zich af wil gooien, vooral leuk als de volwassene het telkens terugbrengt. Uiteindelijk oefent het kind hier het Nee en het kunnen loslaten, welke functie de dikke darm uiteindelijk in het lichaam vertegenwoordigt.
Het eerste meridianenverhaal gaat over de longen. Een prachtig delicaat orgaan in de borstholte die uitermate intensief communiceert met de omgeving: in de vorm van ademen, praten, indrukken opdoen, in contact zijn, uitwisselen.
De titel van de long is: de minister die het levengevende netwerk beheert, een soort energiebeheerder van het meridianen-netwerk.
De longen strekken zich uit tot in de huid. De huid is het buitenhuis van en reflecteert de conditie van de long. Het is als je jezelf wilt definiëren slim om eerst af te bakenen: een cel zou een celwand aanleggen, wij trekken de huid aan. In de communicatie tussen binnen en buiten is het slim om te weten waar je ophoudt of begint, bij de huid. De communicatie loopt via de mate van doorlaatbaarheid van je buitenkant
. Bij koude of onveiligheid/veelheid zal je wellicht de doorlaatbaarheid anders instellen dan op een zonnige plek in de natuur zonder al te veel mensen om je heen.
De long meridiaan opent boven in de borst net onder het sleutelbeen en verbindt zich dan met de binnenzijde van de arm tot aan de duim. Het impliceert daar het ontvangen en openstellen. Denk aan hoe je je opent voor de dag als je wakker wordt en je uitrekt:
De long opent zich bij de geboorte door de druk van de atmosfeer wat zich uit in huilen en geluid van de nieuwgeborene. Na de geboorte krijgt de long telkens impulsen vanuit het aanraken van de huid , het wassen, het aaien en knuffelen, huid-huid contact. Door deze impulsen leert het kindje zich definiëren en krijgt het identiteit en vorm. Daar vanuit kan hij/zij de wereld gaan verkennen. In onderzoeken met kinderen die weinig prikkels krijgen aangeboden, in de vorm van aanrakingen, gezichten, geluiden, vormen of kleuren, blijkt dat kinderen na een bepaalde tijd de interesse in hun omgeving kwijtraken, de communicatie met buiten wordt steeds minder: de long energie kan niet floreren zonder communicatie. Met een gezonde longenergie is er interactie, nieuwsgierigheid en de behoefte om de wereld naar je toe te halen.
